Het is vroeg in de morgen. Vaak is het nog een beetje donker. Ik stap op de fiets. Als één van de eersten kom ik binnen. En dit heeft alles te maken met: handvaardigheid! Voor bijna alle kinderen is dit het leukste uurtje van de week.
Ik doe de lampen aan en loop het handvaardigheidslokaal binnen. Het is nog helemaal leeg. Ik begin snel met het klaarzetten van de spullen voor de opdrachten die de kinderen gaan maken. Met dat ik alles klaar zet, zie ik voor mij hoe een kind het zou maken. Wat hebben de kinderen nodig? En hoe hebben ze dat nodig? Ondertussen zie ik voor mij hoe ze straks mijn lokaal weer binnenkomen als de les begint, vol enthousiasme. Tijdens de uitleg is het vaak nog wel aardig rustig, maar niet voor lang. Zodra ze aan de slag mogen is er vaak veel rumoer. Allerlei geluiden wisselen elkaar dan af. Geluiden van hard werken en plezier.
Daar komen al meer collega’s binnen. ‘Goedemorgen!’ Langs mijn lokaal loopt de ene na de andere collega die met glimlachende gezichten naar binnen kijken. Ondertussen haast ik weer door met mijn werkzaamheden. Dan komt er een collega binnen. ‘Wat ga je vandaag maken met de leerlingen?’
Dan gaat de bel. Het davert door de gang. Na 5 minuten is alles weer stil. Maar dan ook echt stil. Stilte voor de storm… De dag wordt in de klassen begonnen met gebed. Dan is het echt even stil in heel de school. Het verwondert mij altijd weer, die stilte die ik hoor omdat ze eerst tot God bidden en vragen om een zegen over de dag, en dat hebben we nodig!
Na een paar minuten stilte hoor ik het geluid van zingende kinderen. Vanuit mijn lokaal hoor ik alles door elkaar. Verschillende toon- en maatsoorten klinken door elkaar. Op het eerste gehoor klinkt het rommelig. Maar toch is het heel mooi! Alle kinderen die zingen tot God en Zijn eer! Om stil van de worden… Stilte voor de storm.